Week 11 van 17-03-2015 t/m 22-03-2015
Door: Annemiek
Blijf op de hoogte en volg Jos
22 Maart 2015 | Australië, Cervantes
Dinsdag 17 maart; Vanmorgen stonden we om 07.45 al aan het strand om de dolfijnen te gaan zien. We moesten even geduld hebben maar toen kwamen er wel een stuk of 10. De medewerkers kennen ze allemaal bij naam en herkennen ze onder meer aan beschadigingen aan hun vin. Er werd verteld over het leven van deze dieren en hoe het kan gebeuren dat ze op deze plek steeds terug komen. Voor de gezondheid van deze dieren hebben ze afspraken gemaakt hoe er met ze moet worden omgegaan, ze mogen bv. niet te veel gevoederd worden. We vonden het heel bijzonder dat ze zo dichtbij kwamen en hebben hier erg van genoten. Ondertussen werd Jos gebeten door een kwal. Gelukkig hadden we een middeltje dat goed hielp tegen de jeuk. We hebben water bijgetankt, diesel getankt en langs de bank geweest en zijn weer verder gegaan, de World Heritage Drive richting Coral Bay. Eerst moesten we een lange weg weer terug en dat lijkt misschien saai, maar als je goed kijkt, zie je toch weer andere dingen. Zo stond er een guanna op zijn achterste pootjes langs de kant van de Denham Hamelin Road. Op de NorthWest Coastal Highway reden we door de nauwelijks begroeide outback. Er lag een dode kangoeroe op de weg en daar zaten 3 grote adelaars op. We zagen die enorme vogels wegvliegen. Helaas is het niet gelukt er een foto van te maken. Verder liepen er veel verdwaalde koeien, schapen en geiten langs de kant van de weg en er lagen ook veel dode dieren en skeletten. Bij het Wooramel Roadhouse, een soort wegrestaurant,hebben we een heerlijk hamburgerbroodje gegeten. Er lagen nog steeds veel plassen water langs de weg, rood van het zand en ook reden we langs een rivier met rood water. Op sommige plekken werd het wat groener en groeide er zelfs gras in de berm. Bij Carnarvon moesten we tanken en zagen we dat het stadje behoorlijk was beschadigd door de cycloon van afgelopen vrijdag. Verkeersborden lagen om, bomen waren ontworteld, daken stuk, overal puin en resten van bomen. Ook de gewassen hadden er onder te lijden gehad. Het was naar om te zien wat de cycloon had aangericht en wat zullen we in Coral Bay aantreffen? We kwamen op de weg bij Lyndon River een ondergelopen stuk tegen waar we nog wel door heen konden rijden, we hadden wel gelijk een carwash. Daarna zagen we heel veel grote termietenheuvels. De afslag naar Coral Bay was afgesloten maar we hadden weinig keus en zijn langs de hekken gegaan in de hoop dat er niet over een ondergelopen weg hoefden. De weg was begaanbaar maar in het dorp was alles dicht, ook de campings. Het dorp was geëvacueerd geweest ivm de cycloon en nu waren ze alles aan het herstellen. Er was een man op een parkeerplaats die bezig was met boten die uit het water gehaald waren en die raadde ons aan naar het backpackers hostel te gaan, die was open. Daar was ook veel water- en windschade maar we kregen wel een kamer. Dat was luxe hoor, een twee-persoonskamer, met eigen douche en toilet, opgemaakte bedden en airco! Superblij waren we en we konden daar ook koken. Morgen zien we wel weer verder!
Woensdag 18 maart; Het was een prachtige dag met een tropische temperatuur. We zaten dan ook boven de steenbokskeerkring, dat is tropisch gebied. Hier waren weer andere vogels, geen parrots en kaketoes gezien, wel zwaluwen. Ook waren er hier veel van die grote zwarte kevers en we hebben gekko’s gezien. Toen we zaten te ontbijten, hoorden we dat de camping weer open ging vandaag, dus hebben we meteen een plekje gezocht. Er was veel schade, het keukengebouw was stuk en veel bomen lagen om, maar er was weer elektra en er werd hard gewerkt. Ook de supermarkt en de duikwinkel waren weer open. Als er genoeg aanmeldingen waren, was er morgen een dagtoer duiken en snorkelen met oa. snorkelen met de Manta-Ray. We hebben ons hiervoor ingeschreven. Er werd gezegd dat het ook voor mensen zonder ervaring met snorkelen goed te doen was en dat er voldoende begeleiding mee ging, maar ik had heel lang niet gesnorkeld. Om niet helemaal voor aap te staan, konden we vandaag in ieder geval samen gaan oefenen. Bril, snorkel en flippers kreeg ik mee en ze hadden ook van die drijfnoedels. Die heb ik ook maar meegenomen, ik ben niet zo’n held in diep water. Vanaf het strandje zit je al vlakbij een prachtig snorkelgebied. Jos heeft me wat tips gegeven en met mijn noedel en oorpluggen in, heb ik heerlijk rond kunnen snorkelen. In het begin had ik steeds water in mijn neus en mond, dat vond ik wel vervelend maar door de bril wat strakker te zetten, ging het al beter. We hebben prachtige koraal gezien en echt heel veel mooi gekleurde vissen. Ik voelde me gelukkig al snel op mijn gemak en we hebben heerlijk een poos gedobberd. Na een drinkpauze, wat krijg je een vieze smaak en een droge mond, zijn we nog een poosje gaan snorkelen, nu wat verder van de kust. Het was nog steeds erg rustig omdat de boel hier afgesloten was geweest. Na de lunch werd het wat drukker en er kwam een Zweeds stel naast ons zitten, die zich ook gingen opgeven voor de toer van morgen. We hebben echt genoten van alle mooie vissen, ik weet niet hoe ze allemaal heten, maar het was prachtig! Na een poosje lagen we uitgeteld op het strand en ondanks de zonnebrandcrème was ik toch een beetje verbrand. We zijn gaan douchen en eten en Jos heeft nog wat foto’s op de computer gezet. Daarna op tijd gaan slapen, morgen een spannende dag!
Donderdag 19 maart; Ruim voor 08.30 stonden we al klaar bij de duikwinkel. Daar onze uitrusting uitgezocht, ik moest in een wetsuit(!)en deze werd in een zak gestopt en op een aanhanger gelegd. Ik vond het best spannend! We hadden een redelijk grote groep, 25 personen en met een bus werden we in tweeen naar de boot gebracht. De schoenen moesten uit en werden in een zak gestopt en op de boot werden de uitrustingen uitgedeeld en werd de crew en de fotograaf voorgesteld. Eerst gingen we naar een plek op het reef om te snorkelen met begeleiding, de duikers gingen even later het water in, ook met begeleiding. Best wel een beetje eng en ik ging wel wat onhandig het water in met mijn snorkel, oorpluggen, flippers en noedel, maar het voelde wel okee. Ik heb lekker relaxed gesnorkeld, weinig last gehad van water in mijn neus en ik kwam goed vooruit. Veel moois gezien, ook een schildpad! Ik dwaalde wat van de groep af, maar alles werd goed in de gaten gehouden en verdwaalde schapen kregen een lift mee terug. Mooie dingen gezien, echt genoten en de bril zat perfect! Na een uurtje weer terug op de boot, er was een trappetje en ik kreeg gelukkig hulp want je moet eerst wel je flippers uit krijgen! De duikers kwamen ook terug en toen zijn we een stukje verder gevaren. We kregen wat informatie over de manta-roggen. Het is hier een van de weinige plaatsen waar je ze kunt zien. Deze keer was het voor iedereen snorkelen en werd er niet gedoken. Duikers mogen niet zo snel achter elkaar een tweede duik doen. Ik sprong al wat makkelijker in het water, het water was 28 a 29 graden. We hebben de manta-roggen goed kunnen bekijken. Als iemand er een zag, ging zijn hand omhoog ten teken dat je daar heen moest komen. Het was echt heel bijzonder! Terug op de boot en weer verder gevaren. Vanaf de boot hebben we nog een eagle-ray gespot en enkele schildpadden. Op de boot kregen we een lunch, drinken en snacks en hierna was er nog een duik- en snorkelsessie. Nu was het water iets koeler en we zouden schildpadden en grijze reef-sharks gaan zien! Spannend hoor! Heel bijzonder was het om ze zo dichtbij te zien zwemmen. Jos heeft tijdens zijn duik grotere haaien gezien en gefilmd. Het was een geweldige dag, ik was best trots op mezelf, we hadden een enthousiaste groep met mensen van diverse nationaliteiten en verschillende leeftijden. Morgen is er weer een toer, snorkelen met de Whale Shark. Omdat dat Jos zijn grootste wens is, hebben we ons daar ook maar voor opgegeven. Wel spannend hoor!
Vrijdag 20 maart; Vannacht niet zo goed geslapen, lag nog steeds te deinen op de golven. Om 07.30 stonden we paraat en een beetje zenuwachtig wel. Ook de crew vond het spannend, het was de eerste Whale Shark toer dit seizoen, en er gingen wat kandidaat begeleiders extra mee. De toer van vorige week ging niet door ivm de cycloon. Met 12 deelnemers en een staf van 6 konden we in een keer met de bus. Eerst gingen we proefsnorkelen in twee groepen, want als we bij een walvishaai komen, moet alles heel snel, geruisloos en soepel verlopen. Dat ging best goed, ik had alleen moeite om op de boot te komen, er hing geen trappetje! Gelukkig werd ik hierbij geholpen maar ik voel me gelijk wel een kneus! De anderen (meest jonge mensen)deden dat allemaal moeiteloos. Daarna op zoek naar een Whale Shark. Ze hadden een vliegtuigje dat boven het reef vloog en kon zien waar die dieren zich bevonden en dat was altijd een verrassing. Met grote vaart gingen we het rustige water voor het reef voorbij en de diepere oceaan in waar de golven veel hoger waren. Het bootje ging flink op en neer en al gauw meldden de eerste zeezieken zich. Die mochten op de vloer gaan liggen en spugen mocht je over de railing of in een prullenbak. We hebben veel dolfijnen gezien en hebben genoten van het deinende water. Maar het duurde wel erg lang, we moesten wel 35 kilometer varen, zo’n anderhalf uur en ondertussen lagen er al heel wat mensen op de grond. Je kon er haast niet meer veilig langs lopen, dus moest je maar op je plek blijven zitten. Op een gegeven moment werd het signaal gegeven dat de eerste groep zich klaar moest maken, er was iets gesignaleerd. Maar ze waren net het water in toen bleek dat het vals alarm was en iedereen kon weer terug. Daarna duurde het heel lang en op een enkeling na, lag iedereen voor pampus en ook Jos en ik werden zeeziek en misselijk. Toen we eindelijk in actie moesten komen, gingen we toch vlot het water in en ik heb de whale shark even gezien. Het ging allemaal heel haastig en verschillende groepjes mochten om beurten, er was ook nog een andere boot. Er mochten niet te veel mensen tegelijk om het beest zwemmen. Toen ik weer aan boord was gehesen, werd ik weer misselijk en ben daarna niet meer gaan kijken. Jos is nog wel een tweede keer gegaan, maar kwam ook weer misselijk het water uit. Op de terugweg was het weer hetzelfde, de boot ging hevig op en neer in de hoge golven en zowat iedereen was beroerd, maar wel superblij dat we de Whale-Shark hadden gezien! Toen we weer in rustiger vaarwater waren, kregen we een lunch waar Jos niets van wilde zien, hij was echt heel naar. Er was nog een mogelijkheid om relaxed op een mooi plekje te gaan snorkelen en daar knapten we wel van op. Dat was ook wel een mooie afsluiting want we waren wel een beetje teleurgesteld. Daar kan de staf ook niks aan doen, ze hebben echt hun best gedaan zodat iedereen alle kansen kreeg,maar het zat vandaag een beetje tegen. Na afloop kregen we een certificaat uitgereikt en een aandenken van Ningaloo Reef. Het was ondanks alles toch weer een onvergetelijke ervaring! We blijven nog een nachtje op deze camping, Jos was nog een beetje van de rel en zo kunnen we de natte spullen nog even wassen.
Zaterdag 21 maart; vanmorgen om 09.00 uur reden we weg, het was weer lekker 25 graden. We hadden een lange rit terug voor de boeg, richting Perth. De plassen op de weg waren voor een groot gedeelte wel opgedroogd. In de buurt van Minilya leek het landschap wat groener, dat komt ws. ook door de riviertjes die er lopen. Bij Carnarvon was de schade van de cycloon nog aanzienlijk, hele bananenplantages lagen plat en de boeren waren druk aan het werk. Ook het water van de oceaan was nog erg bruin. Bij Carnarvon staan radiotelescopen en schotels die de satellieten volgen van de NASA. Er volgde weer een letterlijk doodsaai stuk weg, dooie koeien, dooie kangoeroes en heel veel botjes. Het was er nog vlakker dan in Nederland, daar zie je tenminste nog kerktorens in de verte. Maar we hebben ook wel weer levende dieren gezien, kuddes magere koeien, vele geiten en ook een paar bijzonder mooie koeien. Ook stak er ergens een lizard de weg over. Wel zielig voor de dieren want er was nergens een plekje schaduw. Het waaide nogal, dat kon je goed zien aan het stuivende zand. Bij Wooramel Roadhouse hebben we weer zo’n lekkere hamburger gegeten. Het was niet meer tropisch hier, we waren de steenbokskeerkring alweer gepasseerd. Er waren wel weer heel veel van die vervelende vliegjes! Bij een look-out hebben we even rondgekeken over het weidse landschap. Er was hier ook een gedenkpunt van overledenen, het was onduidelijk of het alleen verkeersslachtoffers betrof. De kleur van het landschap wisselde een beetje, soms was het steenrood, dan weer wat meer zandkleurig of oranje. Er lag nog wel steeds nattigheid langs de weg en de begroeiing weer wat hoger. We besloten de scenic drive door het Kalbarri National Park te nemen en in Kalbarri te overnachten. Er waren interessante dingen te zien in het park maar dat was nog een eind omrijden en omdat het al gauw donker zou worden, lieten we dat maar links liggen. Er groeiden wel heel bijzondere struiken langs de weg met heel bijzondere knoppen. Er stonden bordjes langs de weg met “soft shoulder” en “soft edges”, wat betekent dat er een zachte berm was. We moesten er nog om lachen want Jos las “soft eggs”, zachte eitjes. We wilden die bijzondere struiken op de foto gaan zetten en Jos reed zo de berm in, tegenover zo’n bordje “soft edges”! De camper stond helemaal scheef en we kwamen er niet meer uit, slippen! We hebben nog geprobeerd ons uit te graven en kwamen een hele dikke spin tegen. Het lukte ons niet om er uit te komen en ik raakte wel wat in paniek, straks wordt het donker! Gelukkig stopte er al gauw een auto met jongelui, zij hadden de benodigde spullen en hebben ons er weer uit gesleept. Wauw, wat kun je dan dankbaar zijn, echt geweldig dit! We hebben die gasten heel hartelijk bedankt en zijn doorgereden naar een camping in Kalbarri.
Zondag 22 maart; Vannacht goed geslapen en een heerlijk zondagochtendontbijtje gemaakt met zacht gekookte eieren(!) er waren weer parrots hier, die had ik gemist! Tegen 10.00 uur reden we van de camping en we wilden nog wel iets van het toeristische dorpje Kalbarri gaan bekijken. Hier was gelukkig geen schade door de cycloon. Wel was het water dat van de rivier Murchison de oceaan in stroomde erg bruin. We hadden een louk-out gevonden en hadden daar een prachtig gezicht op het dorpje, de stranden en de oceaan. Hier was ook goed het kleurverschil van het water te zien. Er vlogen een paar bruine meeuwen met iets vreemds in hun bek, Jos is even gaan kijken en het bleek dat ze een zee-egel hadden leeggegeten. We hebben ergens een kop koffie gedronken en zijn weer doorgereden, langs de kust. Al gauw kwamen we bij Red Bluff, een uitzichtpunt waar je goed de kustlijn en de kliffen kon zien. Op een informatiepunt stond dat dit “Beauty and Tragedy” was, er waren hier veel scheepsrampen geweest, met name schepen van Nederlandse pioniers zijn er op de klippen gelopen. Na deze bezienswaardigheid volgden er nog meer, maar we zagen het bord te laat en waren er al voorbij. Jos wilde geen risico meer nemen door op de weg te gaan keren, dus die hebben we dan maar gemist. We volgden de weg naar het zuiden, er stond erg veel wind, het was net surfen op de snelweg. Deze keer namen we de weg pal langs de kust, de Indian Ocean Drive, het was een prachtige route, veel heuvels, akkers, schapen en mooie uitzichten over de oceaan. Bij Sunset Beach, iets boven Geraldton, reden we door een wijk met prachtige huizen in een duingebied. Hier hebben we even pauze genomen, een broodje gegeten en zijn we even op het strand geweest. Deze kust wordt de “Batavia Coast” genoemd, naar de Nederlandse Batavia, die hier is gestrand. Het was een mooie route, maar door de wind en soms smalle wegen, ook wel moeilijk rijden. Even na 17.00 uur vonden we het welletjes en vonden we een plekje op de camping in Cervantes. Deze camping ligt aan het strand en we hebben er nog net de zonsondergang kunnen zien.
Woensdag 18 maart; Het was een prachtige dag met een tropische temperatuur. We zaten dan ook boven de steenbokskeerkring, dat is tropisch gebied. Hier waren weer andere vogels, geen parrots en kaketoes gezien, wel zwaluwen. Ook waren er hier veel van die grote zwarte kevers en we hebben gekko’s gezien. Toen we zaten te ontbijten, hoorden we dat de camping weer open ging vandaag, dus hebben we meteen een plekje gezocht. Er was veel schade, het keukengebouw was stuk en veel bomen lagen om, maar er was weer elektra en er werd hard gewerkt. Ook de supermarkt en de duikwinkel waren weer open. Als er genoeg aanmeldingen waren, was er morgen een dagtoer duiken en snorkelen met oa. snorkelen met de Manta-Ray. We hebben ons hiervoor ingeschreven. Er werd gezegd dat het ook voor mensen zonder ervaring met snorkelen goed te doen was en dat er voldoende begeleiding mee ging, maar ik had heel lang niet gesnorkeld. Om niet helemaal voor aap te staan, konden we vandaag in ieder geval samen gaan oefenen. Bril, snorkel en flippers kreeg ik mee en ze hadden ook van die drijfnoedels. Die heb ik ook maar meegenomen, ik ben niet zo’n held in diep water. Vanaf het strandje zit je al vlakbij een prachtig snorkelgebied. Jos heeft me wat tips gegeven en met mijn noedel en oorpluggen in, heb ik heerlijk rond kunnen snorkelen. In het begin had ik steeds water in mijn neus en mond, dat vond ik wel vervelend maar door de bril wat strakker te zetten, ging het al beter. We hebben prachtige koraal gezien en echt heel veel mooi gekleurde vissen. Ik voelde me gelukkig al snel op mijn gemak en we hebben heerlijk een poos gedobberd. Na een drinkpauze, wat krijg je een vieze smaak en een droge mond, zijn we nog een poosje gaan snorkelen, nu wat verder van de kust. Het was nog steeds erg rustig omdat de boel hier afgesloten was geweest. Na de lunch werd het wat drukker en er kwam een Zweeds stel naast ons zitten, die zich ook gingen opgeven voor de toer van morgen. We hebben echt genoten van alle mooie vissen, ik weet niet hoe ze allemaal heten, maar het was prachtig! Na een poosje lagen we uitgeteld op het strand en ondanks de zonnebrandcrème was ik toch een beetje verbrand. We zijn gaan douchen en eten en Jos heeft nog wat foto’s op de computer gezet. Daarna op tijd gaan slapen, morgen een spannende dag!
Donderdag 19 maart; Ruim voor 08.30 stonden we al klaar bij de duikwinkel. Daar onze uitrusting uitgezocht, ik moest in een wetsuit(!)en deze werd in een zak gestopt en op een aanhanger gelegd. Ik vond het best spannend! We hadden een redelijk grote groep, 25 personen en met een bus werden we in tweeen naar de boot gebracht. De schoenen moesten uit en werden in een zak gestopt en op de boot werden de uitrustingen uitgedeeld en werd de crew en de fotograaf voorgesteld. Eerst gingen we naar een plek op het reef om te snorkelen met begeleiding, de duikers gingen even later het water in, ook met begeleiding. Best wel een beetje eng en ik ging wel wat onhandig het water in met mijn snorkel, oorpluggen, flippers en noedel, maar het voelde wel okee. Ik heb lekker relaxed gesnorkeld, weinig last gehad van water in mijn neus en ik kwam goed vooruit. Veel moois gezien, ook een schildpad! Ik dwaalde wat van de groep af, maar alles werd goed in de gaten gehouden en verdwaalde schapen kregen een lift mee terug. Mooie dingen gezien, echt genoten en de bril zat perfect! Na een uurtje weer terug op de boot, er was een trappetje en ik kreeg gelukkig hulp want je moet eerst wel je flippers uit krijgen! De duikers kwamen ook terug en toen zijn we een stukje verder gevaren. We kregen wat informatie over de manta-roggen. Het is hier een van de weinige plaatsen waar je ze kunt zien. Deze keer was het voor iedereen snorkelen en werd er niet gedoken. Duikers mogen niet zo snel achter elkaar een tweede duik doen. Ik sprong al wat makkelijker in het water, het water was 28 a 29 graden. We hebben de manta-roggen goed kunnen bekijken. Als iemand er een zag, ging zijn hand omhoog ten teken dat je daar heen moest komen. Het was echt heel bijzonder! Terug op de boot en weer verder gevaren. Vanaf de boot hebben we nog een eagle-ray gespot en enkele schildpadden. Op de boot kregen we een lunch, drinken en snacks en hierna was er nog een duik- en snorkelsessie. Nu was het water iets koeler en we zouden schildpadden en grijze reef-sharks gaan zien! Spannend hoor! Heel bijzonder was het om ze zo dichtbij te zien zwemmen. Jos heeft tijdens zijn duik grotere haaien gezien en gefilmd. Het was een geweldige dag, ik was best trots op mezelf, we hadden een enthousiaste groep met mensen van diverse nationaliteiten en verschillende leeftijden. Morgen is er weer een toer, snorkelen met de Whale Shark. Omdat dat Jos zijn grootste wens is, hebben we ons daar ook maar voor opgegeven. Wel spannend hoor!
Vrijdag 20 maart; Vannacht niet zo goed geslapen, lag nog steeds te deinen op de golven. Om 07.30 stonden we paraat en een beetje zenuwachtig wel. Ook de crew vond het spannend, het was de eerste Whale Shark toer dit seizoen, en er gingen wat kandidaat begeleiders extra mee. De toer van vorige week ging niet door ivm de cycloon. Met 12 deelnemers en een staf van 6 konden we in een keer met de bus. Eerst gingen we proefsnorkelen in twee groepen, want als we bij een walvishaai komen, moet alles heel snel, geruisloos en soepel verlopen. Dat ging best goed, ik had alleen moeite om op de boot te komen, er hing geen trappetje! Gelukkig werd ik hierbij geholpen maar ik voel me gelijk wel een kneus! De anderen (meest jonge mensen)deden dat allemaal moeiteloos. Daarna op zoek naar een Whale Shark. Ze hadden een vliegtuigje dat boven het reef vloog en kon zien waar die dieren zich bevonden en dat was altijd een verrassing. Met grote vaart gingen we het rustige water voor het reef voorbij en de diepere oceaan in waar de golven veel hoger waren. Het bootje ging flink op en neer en al gauw meldden de eerste zeezieken zich. Die mochten op de vloer gaan liggen en spugen mocht je over de railing of in een prullenbak. We hebben veel dolfijnen gezien en hebben genoten van het deinende water. Maar het duurde wel erg lang, we moesten wel 35 kilometer varen, zo’n anderhalf uur en ondertussen lagen er al heel wat mensen op de grond. Je kon er haast niet meer veilig langs lopen, dus moest je maar op je plek blijven zitten. Op een gegeven moment werd het signaal gegeven dat de eerste groep zich klaar moest maken, er was iets gesignaleerd. Maar ze waren net het water in toen bleek dat het vals alarm was en iedereen kon weer terug. Daarna duurde het heel lang en op een enkeling na, lag iedereen voor pampus en ook Jos en ik werden zeeziek en misselijk. Toen we eindelijk in actie moesten komen, gingen we toch vlot het water in en ik heb de whale shark even gezien. Het ging allemaal heel haastig en verschillende groepjes mochten om beurten, er was ook nog een andere boot. Er mochten niet te veel mensen tegelijk om het beest zwemmen. Toen ik weer aan boord was gehesen, werd ik weer misselijk en ben daarna niet meer gaan kijken. Jos is nog wel een tweede keer gegaan, maar kwam ook weer misselijk het water uit. Op de terugweg was het weer hetzelfde, de boot ging hevig op en neer in de hoge golven en zowat iedereen was beroerd, maar wel superblij dat we de Whale-Shark hadden gezien! Toen we weer in rustiger vaarwater waren, kregen we een lunch waar Jos niets van wilde zien, hij was echt heel naar. Er was nog een mogelijkheid om relaxed op een mooi plekje te gaan snorkelen en daar knapten we wel van op. Dat was ook wel een mooie afsluiting want we waren wel een beetje teleurgesteld. Daar kan de staf ook niks aan doen, ze hebben echt hun best gedaan zodat iedereen alle kansen kreeg,maar het zat vandaag een beetje tegen. Na afloop kregen we een certificaat uitgereikt en een aandenken van Ningaloo Reef. Het was ondanks alles toch weer een onvergetelijke ervaring! We blijven nog een nachtje op deze camping, Jos was nog een beetje van de rel en zo kunnen we de natte spullen nog even wassen.
Zaterdag 21 maart; vanmorgen om 09.00 uur reden we weg, het was weer lekker 25 graden. We hadden een lange rit terug voor de boeg, richting Perth. De plassen op de weg waren voor een groot gedeelte wel opgedroogd. In de buurt van Minilya leek het landschap wat groener, dat komt ws. ook door de riviertjes die er lopen. Bij Carnarvon was de schade van de cycloon nog aanzienlijk, hele bananenplantages lagen plat en de boeren waren druk aan het werk. Ook het water van de oceaan was nog erg bruin. Bij Carnarvon staan radiotelescopen en schotels die de satellieten volgen van de NASA. Er volgde weer een letterlijk doodsaai stuk weg, dooie koeien, dooie kangoeroes en heel veel botjes. Het was er nog vlakker dan in Nederland, daar zie je tenminste nog kerktorens in de verte. Maar we hebben ook wel weer levende dieren gezien, kuddes magere koeien, vele geiten en ook een paar bijzonder mooie koeien. Ook stak er ergens een lizard de weg over. Wel zielig voor de dieren want er was nergens een plekje schaduw. Het waaide nogal, dat kon je goed zien aan het stuivende zand. Bij Wooramel Roadhouse hebben we weer zo’n lekkere hamburger gegeten. Het was niet meer tropisch hier, we waren de steenbokskeerkring alweer gepasseerd. Er waren wel weer heel veel van die vervelende vliegjes! Bij een look-out hebben we even rondgekeken over het weidse landschap. Er was hier ook een gedenkpunt van overledenen, het was onduidelijk of het alleen verkeersslachtoffers betrof. De kleur van het landschap wisselde een beetje, soms was het steenrood, dan weer wat meer zandkleurig of oranje. Er lag nog wel steeds nattigheid langs de weg en de begroeiing weer wat hoger. We besloten de scenic drive door het Kalbarri National Park te nemen en in Kalbarri te overnachten. Er waren interessante dingen te zien in het park maar dat was nog een eind omrijden en omdat het al gauw donker zou worden, lieten we dat maar links liggen. Er groeiden wel heel bijzondere struiken langs de weg met heel bijzondere knoppen. Er stonden bordjes langs de weg met “soft shoulder” en “soft edges”, wat betekent dat er een zachte berm was. We moesten er nog om lachen want Jos las “soft eggs”, zachte eitjes. We wilden die bijzondere struiken op de foto gaan zetten en Jos reed zo de berm in, tegenover zo’n bordje “soft edges”! De camper stond helemaal scheef en we kwamen er niet meer uit, slippen! We hebben nog geprobeerd ons uit te graven en kwamen een hele dikke spin tegen. Het lukte ons niet om er uit te komen en ik raakte wel wat in paniek, straks wordt het donker! Gelukkig stopte er al gauw een auto met jongelui, zij hadden de benodigde spullen en hebben ons er weer uit gesleept. Wauw, wat kun je dan dankbaar zijn, echt geweldig dit! We hebben die gasten heel hartelijk bedankt en zijn doorgereden naar een camping in Kalbarri.
Zondag 22 maart; Vannacht goed geslapen en een heerlijk zondagochtendontbijtje gemaakt met zacht gekookte eieren(!) er waren weer parrots hier, die had ik gemist! Tegen 10.00 uur reden we van de camping en we wilden nog wel iets van het toeristische dorpje Kalbarri gaan bekijken. Hier was gelukkig geen schade door de cycloon. Wel was het water dat van de rivier Murchison de oceaan in stroomde erg bruin. We hadden een louk-out gevonden en hadden daar een prachtig gezicht op het dorpje, de stranden en de oceaan. Hier was ook goed het kleurverschil van het water te zien. Er vlogen een paar bruine meeuwen met iets vreemds in hun bek, Jos is even gaan kijken en het bleek dat ze een zee-egel hadden leeggegeten. We hebben ergens een kop koffie gedronken en zijn weer doorgereden, langs de kust. Al gauw kwamen we bij Red Bluff, een uitzichtpunt waar je goed de kustlijn en de kliffen kon zien. Op een informatiepunt stond dat dit “Beauty and Tragedy” was, er waren hier veel scheepsrampen geweest, met name schepen van Nederlandse pioniers zijn er op de klippen gelopen. Na deze bezienswaardigheid volgden er nog meer, maar we zagen het bord te laat en waren er al voorbij. Jos wilde geen risico meer nemen door op de weg te gaan keren, dus die hebben we dan maar gemist. We volgden de weg naar het zuiden, er stond erg veel wind, het was net surfen op de snelweg. Deze keer namen we de weg pal langs de kust, de Indian Ocean Drive, het was een prachtige route, veel heuvels, akkers, schapen en mooie uitzichten over de oceaan. Bij Sunset Beach, iets boven Geraldton, reden we door een wijk met prachtige huizen in een duingebied. Hier hebben we even pauze genomen, een broodje gegeten en zijn we even op het strand geweest. Deze kust wordt de “Batavia Coast” genoemd, naar de Nederlandse Batavia, die hier is gestrand. Het was een mooie route, maar door de wind en soms smalle wegen, ook wel moeilijk rijden. Even na 17.00 uur vonden we het welletjes en vonden we een plekje op de camping in Cervantes. Deze camping ligt aan het strand en we hebben er nog net de zonsondergang kunnen zien.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
